ای زلالِ هـمـزبـانـی پـنـجـره فـولاد تو           هـر دل ویـران مـقـیـم آن رضا آبـاد تو
من صفای عشق را در بارگاهت دیده ام           این هـمه حـاجت تمـاماً، لشگـر تعداد تو

شوق آن دارم که دیگر دل نیاید نزد من           از همان ساعت که در مشهد شده آزاد تو
دل کبوتر می شـود با بودن ایـوان طـلا           چون به پرواز است دائم گردِ گوهرشاد تو
اُنسِ ما با مرقدت از یک نشانی میرسد           ساحـتِ بابُ الجـوادت بهترین میعـاد تو
گفته ای چندین مکان بر داد زائر می رسی           دلخوشم بر عهد ناب و بر چنین امداد تو
چشم سر را بسته ام با چـشم دیگـر آمدم           زائـرت بـا پـای دل آمـد شبِ مـیـلاد تو
هر گِره را فـتح بابی در حـرم باید بدید           "یا رضا" باشد کـلـید درب استـمـداد تو
گنبد زردت، سیـاهی را ز دل ها می برد           هرکه گوید "یارضا" زهرا جوابش می دهد